AZet u is … Birgit

AZet u is … Birgit

In mei werk ik hier twintig jaar! In 2002 ben ik bij AZ Monica gestart – toen nog als interim – als administratief medewerker. Zo ben ik doorgegroeid naar het OK, in combinatie met de artsenpraktijk op Linkeroever. Het pendelen tussen Antwerpen en Linkeroever werd op een dag te veel, dus verhuisde ik naar het secretariaat oncologie, nog altijd in combinatie met het OK. Na een fulltime job bij het OK met een mooi uitgebreid urenpakket, verhuisde ik naar het magazijn.

Vandaag ben ik afdelingsverantwoordelijke van dat magazijn. Ik zorg voor de structuur, de taakverdeling, de uurroosters … tot zelfs de voorraden van de apotheek opvolgen en drukwerk bestellen. Ik neem vooral de administratieve taken op mij maar als het even te druk wordt, steek ik mee de handen uit de mouwen op de werkvloer. We vormen een team van zeven mensen. Een iets ouder team, want onze jongste is net de veertig voorbij, maar we zijn wel het zotste team. En daar ben ik blij om. Ik heb lang gezocht naar een job waarin ik mijn wilde haren niet moet verliezen. Iedereen in het team heeft dat wel een beetje, die wilde haren. Daarnaast hebben we ook een hechte band en is iedereen gelijkwaardig. Dat merken ook onze stagiair(e)s, die voelen zich onmiddellijk thuis.

We organiseren ook regelmatig iets om de sfeer erin te houden. Van een half uurtje langer blijven om iets te drinken op een zomerse avond tot iets gaan eten. Met oudejaar zijn we – omdat het toch rustig was – ‘s middags tapas gaan halen. Zo proberen we altijd het aangename aan het nuttige te koppelen.

Met alpaca’s gaan wandelen was tot hiertoe het leukste. Dat deden we twee jaar geleden als teambuilding: een weekendje weg naar zee in Nederland om daar met alpaca’s te gaan wandelen. Mijn collega’s weten dat ik zot ben van die dieren. Ze hebben er lang mee gelachen, maar het dan toch maar georganiseerd.

Door Covid was het allemaal wat moeilijker om te organiseren, maar de solidariteit in ons team is wel groter geworden. In het begin van de crisis werkten we allemaal keihard, tot ’s avonds laat. En niemand die daar ooit een probleem van maakte: iedereen bleef gemotiveerd. De afgelopen periode heeft mensen in het ziekenhuis samengebracht die anders nooit met elkaar zouden spreken, of elkaar niet zouden kennen.

In tegenstelling tot op andere werkplekken ben je hier geen nummer, maar een persoon. Akkoord, we hebben onze ups and downs, maar die heb je overal. Dat zou ik ook willen meegeven aan mensen die hier solliciteren, hier worden echt wel dingen ondernomen om de sfeer bij het personeel op te krikken en om mensen samen te brengen. Je wordt hier gewaardeerd en geapprecieerd. En de personeelsfeestjes zijn geweldig!

Voor ik hier begon – en vooral voor ik een gezin kreeg – heb ik nog tal van andere jobs gedaan. Als wintersportmonitor in het buitenland en als sportmonitor in de zomer. Ik heb zelfs een tijdje in Nederland gewoond. En nu de kinderen het huis uit zijn, is er tijd om zelf eens flink met vakantie te gaan: in maart vertrek ik voor een maand naar Nepal. Dan zijn die overuren niet voor niets geweest.