AZet u is … Ken
Op mijn 16de begeleidde ik al patiënten tijdens patiëntenvervoer als jobstudent. Het ziekenhuis en haar patiënten waren me dus niet onbekend toen ik verpleegkunde ging studeren. Met mijn diploma op zak, werkte ik zes jaar op de afdeling heelkunde. In het weekend kluste ik bij als ambulancier en leerde ik de spoedafdeling beter kennen. De interesse was gewekt, maar met mijn A2-diploma kon ik niet aan de slag op spoed. Ik besloot een brugopleiding te combineren met mijn job op Heelkunde. Mijn ambitieus plan slaagde en in 2006 kon ik met mijn bachelor Intensieve zorgen en spoedgevallenzorg aan de slag op de spoedafdeling. Sinds augustus 2022 ben ik adjunct-hoofdverpleegkundige.
De job is fantastisch
Mijn vrouw is ook verpleegkundige, maar gelukkig werkt zij niet in ploegen. Wanneer ik ‘de late’ heb, kan ik ‘s ochtends de kinderen klaarmaken en naar school brengen. Wanneer ik ‘de vroege’ heb, haal ik ze van school. De taken zijn daarmee goed verdeeld, maar mijn uurrooster gaat soms ten koste van de quality time die ik heb met mijn kinderen. Ik had net drie weken late shiften waardoor ik maar drie avonden met mijn gezin heb doorgebracht. Dat zal wel verklaren waarom het soms moeilijk is om verpleegkundigen te vinden voor de spoedafdeling. Heel jammer, want de job is echt fantastisch!
Elke dag is anders en elke dag verbreed je je kennis over de meest uiteenlopende pathologieën. Daar komt dan nog de spanning bij om bvb. met de MUG mee te rijden. Uiteraard zien wij heel ernstige situaties, maar er wordt ook veel gelachen. Zo kwam er eens een patiënt binnen om 4u ‘s nachts die niet kon slapen. Uiteindelijk bleek dat zij thuis een zwembad aan ‘t bouwen waren, die werken liepen achterstand op en dat zorgde voor slapeloze nachten. Dan is het moeilijk om daar serieus mee om te gaan. Onder de collega’s wordt er wel wat afgelachen maar als er gewerkt moet worden, dan doen we door. De sfeer zit hier echt goed.
Diagnose op een halve dag
Die goede sfeer onder collega’s is essentieel want mensen die hier komen zijn vaak erg onvriendelijk of zelfs fysiek agressief. Dat komt onder andere omdat ze vinden dat ze op spoed heel lang moeten wachten. Dat is erg subjectief, want ze moeten sowieso getrieerd worden naar de hoogdringendheid van de situatie. Eenmaal op spoed gebeuren er een reeks onderzoeken en stapt de patiënt een halve dag later buiten met een diagnose. Mocht diezelfde patiënt eerst naar de huisarts gaan, dan zou dat proces een week of langer duren. Dat is vaak de reden waarom de mensen naar spoed komen ook al is het geen urgente situatie. Fysieke agressie is dan weer meestal gelinkt aan drug- of alcoholgebruik. Tijdens de weekends zien we het aantal agressiegevallen exponentieel stijgen. Mensen die geïntoxiceerd zijn en beginnen hallucineren of in psychose gaan … bij hen zien we veel agressie zoals duwen, bijten of gooien met voorwerpen.
Huisartsentekort
Steeds meer mensen komen naar spoed met niet-urgente situaties. Een echt spoedgeval houdt in dat je vecht voor je leven of dat je acute hulp nodig hebt zoals bij een breuk. In alle andere gevallen moet je simpelweg naar de huisarts om daar medische behandelingen op te starten. We zien ontzettend veel mensen met buikpijn (en een serieuze daling overigens tijdens de covid-pandemie), zij moeten eigenlijk eerst naar de huisarts. Mochten die patiënten niet naar de spoeddienst komen, zouden de wachttijden heel sterk dalen. Het huisartsentekort helpt ons hier jammer genoeg niet in.
We kijken met alle collega’s enorm uit naar de nieuwe spoedafdeling in het nieuwe gebouw. Meer ruimte, beter materiaal en een moderne omgeving zal ons een enorme boost geven en hopelijk zorgt dat ook voor meer kandidaten voor onze vacatures.