AZet u is … Paul

Het begon allemaal in 1980, ondertussen 44 jaar geleden, toen ik mijn eerste stappen zette op de afdeling orthopedie bij AZ Monica. Destijds was de zorg nog niet zo geavanceerd als nu. Een heupoperatie betekende een week platliggen, terwijl tegenwoordig de revalidatie al begint op de dag na de operatie.

Een rijkgevulde carrière

In 1980 begon ik mijn carrière op de orthopedie-afdeling bij AZ Monica. Daarna verhuisde ik naar de spoedafdeling, eerst de dagdienst waarna ik na enkele jaren overschakelde op de nachtshift. Dat was een heavy periode. ’s Nachts houden spoedopnames vaak verband met drank en/of drugs, anderzijds zijn er ook meer verkeersongelukken, vaak zwaardere dan overdag.

In 2000 maakte ik de overstap naar radiologie, medische beeldvorming zoals ze het tegenwoordig noemen. MRI-scans, röntgenfoto’s en botdichtheidsmetingen, het hoorde er allemaal bij en het voelde als een nieuwe uitdaging. De sfeer op de afdeling was fantastisch, met een mooie balans tussen jong en oud, zonder generatiekloof. De mix van jongere collega’s met frisse ideeën en oudere collega’s met waardevolle ervaring zorgt voor een dynamische werkomgeving. Daarnaast biedt het ziekenhuis flexibele werkuren en heerst er onder de collega’s veel positiviteit.

Vandaag ben ik met pensioen, maar mijn hart ligt bij de zorg. Stilzitten wou ik niet, ook na mijn pensioen wou ik actief blijven in de zorgsector.

Genieten van mijn pensioen

Veel mensen zeiden “en nu genieten tijdens je pensioen”, maar ik was al heel mijn carrière aan het genieten. Werken voelde niet als werken. Ik was aan het genieten en dat wou ik blijven doen. Het was een wens om ook na mijn pensioen aan de slag te blijven. Ik legde een voorstel op tafel en tot mijn grote vreugde was AZ Monica er ook helemaal voor te vinden. Nu werk ik nog 13 uur per week op de afdeling radiologie als Medisch Beeldvormer. Eind dit jaar verhuis ik mee met de dienst naar de nieuwe ziekenhuisvleugel. Het is ondertussen al mijn vierde professionele verhuis bij AZ Monica.

In mijn vrije tijd ben ik fotograaf. Eerst analoog fotograaf, nadien schoolde ik me om tot digitaal fotograaf en nu fungeer ik regelmatig als huisfotograaf bij AZ Monica. Een leuke afwisseling waarbij ik mijn kennis van het ziekenhuis en patiëntenzorg goed kan gebruiken. Ik weet precies waar naartoe of hoe ik bepaalde zaken moet aanbrengen.

Een hart voor zorg

Het contact met de patiënten heeft me altijd veel voldoening gegeven. Het geruststellen van mensen in hun kwetsbaarste momenten, het bieden van zorg en hoop, was voor mij een essentieel onderdeel van mijn werk.

Jezelf verrijken doe je met een open geest

De wereld is een diverse plek. Iedereen heeft z’n eigen visie. Veel mensen leven in een cocon, omringd door gelijkgestemden. Het is zo gemakkelijk om alleen te horen wat je al kent. Ik heb het altijd interessant gevonden om open te staan voor andere meningen, andere visies. Volgens mij zou de wereld een betere plek worden, moesten meer mensen dat doen.

De digitale (r)evolutie is er eentje dat we met open armen ontvangen hebben. Ik zou mijn smartphone bijvoorbeeld niet meer kunnen missen. Maar ik ben niet blind voor de keerzijde van de medaille. Deconnecteren wordt steeds moeilijker. Als je teveel met het toestel bezig bent, is het mentaal ziekmakend en ik heb de indruk dat veel jongeren zich daar nog onvoldoende van bewust zijn. Mijn tip? Antwoord niet direct op ieder bericht. Negeer die telefoon soms eens. En vooral: leef in de echte wereld, niet in de virtuele.